Handelsketen in textielindustrie: schadelijke aanbieders en malafide tussenpartijen?
Dat consumenten er steeds vaker de voorkeur aan geven online te shoppen, is bekend. Dat dit tijdens de coronatijd exponentieel is toegenomen, ook. In de praktijk ontstaat veel onrust als concurrerende webwinkels met lage prijzen adverteren op kwaliteitsarme websites. Leveranciers hebben daarmee moeite; het schaadt het imago van het product en leidt tot ontevreden (andere) afnemers. De leverancier mag de wederverkoopprijzen niet bepalen volgens het Nederlandse en Europese mededingingsrecht en online verkoop mag niet zomaar worden verboden. Welke opties zijn er dan wel?
Adviesprijzen en maximum verkoopprijzen
De leverancier mag geen minimum of vaste verkoopprijzen voor de producten opleggen aan afnemers. Wél kan een maximum verkoopprijs worden opgelegd en mag de leverancier adviesprijzen geven. Zolang de afnemers bepaalde vrijheid hebben in de uiteindelijke prijsbepaling, is in goed overleg dus veel mogelijk.
Selectief distributiestelsel
Wil een leverancier het behoud van kwaliteit en het juiste gebruik van het product actief stimuleren? Onder bepaalde, vrij streng te noemen vereisten is het dan mogelijk met afnemers overeen te komen dat het in verband met het type product noodzakelijk is dat zij alleen mogen afnemen als zij aan bepaalde voorwaarden voldoen. Dit wordt een selectief distributiestelsel genoemd.
Afnemers moeten worden geselecteerd op basis van objectieve, kwalitatieve criteria. Die criteria moeten voor álle afnemers gelden, zonder discriminatie worden toegepast en niet verder gaan dan noodzakelijk om het gewenste doel te bereiken.
Gevolg van dit systeem is dat de leverancier afnemers kan verbieden de producten te verkopen aan afnemers die niet zijn geselecteerd. Zo kan de leverancier vermijden dat niet-erkende afnemers het product op de markt brengen op een manier die niet bij het merk past.
Verbod op verkoop via online marktplaatsen
Naast een selectief distributiestelsel, kan de leverancier controle uitoefenen door de afnemers te verbieden te verkopen via een of meerdere online marktplaatsen. Ook kan de leverancier voorwaarden stellen aan de online presentatie. Bovendien kan de leverancier de afnemer verplichten fysieke verkoopruimte te hebben, voordat het wordt toegestaan dat de afnemer via de eigen webshop verkoopt.
Let wel: ook aan dit soort afspraken zijn weer strikte voorwaarden verbonden. Zo mag de leverancier geen verkoopmethoden verbieden, die de leverancier zelf wél toepast. Dat zou namelijk de concurrentie beperken (en dat is in het nadeel van de consument).
Conclusie: ketencontrole in kleding- en textielindustrie is mogelijk. De leverancier is gebonden aan strenge mededingingsregels, maar in de praktijk weten we vaak passende oplossingen te vinden voor lastige situaties.
Heeft u vragen over uw distributiesysteem? Neem vrijblijvend contact op via info@nvkt.nl of rechtstreeks met één van onze juridische experts.